Op de Brabantse Savanne

En zo trekken we na Den Bosch dieper Brabant in. Na een prima nachtrust en een voedzaam ontbijt, vertrok ik via de mooie maar stille straatjes van ‘s-Hertogenbosch. Omdat het maandag is, en veel horeca dan gesloten is, toch nog even koffie gedronken bij Banketbakker De Groot, bekend van de Bossche bollen, en zonder Bossche bol deze keer, want het is maandag. De route van en naad Den Bosch heb ik gisteren al gelopen, daarom het pad na een kort stukje met trein in Vught opgepakt. Het begon met rustig boerenland, met zo nu en dan een voorbijganger met hond of paard. Heerlijk rustig. Vanaf vandaag heb ik de gids aan de wilgen gehangen en loop ik verder op de navigatie van Komoot. Dat scheelt in gewicht, en ja, Komoot zorgt er voor dat je op de route blijft en daarom mag Komoot ook blijven.  En stil bleef het onderweg, heb úren gelopen zonder ook iemand te zien, en dat in het drukke NL. Ook vandaag weer wat pelgrimstekens gezien op bankjes en bij een schuurtje was een bijzonder plekje waar je op een briefje kon schrijven waarvoor je dankbaar bent, maar ook waarvoor je hulp of steun nodig hebt. Mooi om dat kenbaar te kunnen maken.

Na wat omzwervingen kwamen we in de buurt van Oisterwijk, hier wonen vakantievrienden van mijn ouders, en na dertig jaar heeft mijn moeder nog steeds contact met hen, best bijzonder! We doen de plaats Oisterwijk niet aan, maar gaan langs kasteel Nemelaer en het beekje de Nemer, richting de Kampina, of is het de Savanne. Het is enorm uitgestrekt en de heide staat al volop in bloei! In tegenstelling tot de Veluwe is hier ook meer water op de heide te vinden, vennetjes. De straatnamen in Oisterwijk eindigen ook op -ven, KlompVen, Eikenven, bloemenven enzovoort. 
 

Ondanks dat het regende, was het prima wandelen vandaag, en natuurlijk waren vandaag de muggen weer in topvorm. Ook plekken op mijn lichaam die eigenlijk het daglicht niet verdragen weten ze te vinden. Heb vandaag maar anti allergie pillen gekocht, misschien dat dat de jeuk tegengaat. We hopen het maar.

Na de heide, kwamen we weer in frisgroen natuurlijk gebied terecht, lang een kabbelend beekje, De Beerse genoemd. En natuurlijk weer een graspad, hoe wel dit anders loopt dan in de polder. De kerktoren van Spoordonk doemde op, en ja ik wist het wel de, horeca in het dorp was allemaal dicht en het begon ook nog eens hard te regenen. Eerst even geschuild in de Mariakapel en later toch maar doorgelopen. En wat zag ik later… brandende lichtjes op een terras… een café wat open was! Was er nog nooit zo blij mee geweest, lekker opwarmen en bijkomen met koffie. En daarna de laatste kilometers van de route af naar het gastadres, deze keer geen kamer, geen etage en ook geen tuinhuis, maar een compleet huis met keuken, woonkamer, badkamer en twee slaapkamers voor mijzelf! Vanwege COVID-19 was ik de enige gast. Luxe hoor. Savonds mocht ik een fiets lenen om boodschappen te doen. Erg lief

lekker gegeten, een pizza met veel groenten en een lekker toetje van de jumbo. Nog even tv kijken en jullie blij maken met mijn verslag…. En dan…. Oogjes dicht en snaveltjes toe.